过于张扬了。

anbanbanbanbanbanbanbanb“别啊，我们开车跟着，低调点儿。”

anbanbanbanbanbanbanbanb白夜忙道。

anbanbanbanbanbanbanbanb“我打发他们走。”

anbanbanbanbanbanbanbanb“嗯。”

anbanbanbanbanbanbanbanb萧晨点点头。

anbanbanbanbanbanbanbanb就在他们说话时，苏世铭夫妇从主别墅里出来了。

anbanbanbanbanbanbanbanb“爸妈”

anbanbanbanbanbanbanbanb苏晴和苏小萌走了过去。

anbanbanbanbanbanbanbanb“嗯”

anbanbanbanbanbanbanbanb苏世铭满脸笑容，摸了摸苏小萌的脑袋，说了几句，然后走过来。

anbanbanbanbanbanbanbanb“苏叔叔。”

anbanbanbanbanbanbanbanb白夜打招呼。

anbanbanbanbanbanbanbanb“呵呵，如何他们是不是不同意这么高调张扬”

anbanbanbanbanbanbanbanb苏世铭笑问道。

anbanbanbanbanbanbanbanb“嗯。”

anbanbanbanbanbanbanbanb白夜无奈道。

anbanbanbanbanbanbanbanb“老丈人，您刚才看到了，干嘛不打发他们离开”

anbanbanbanbanbanbanbanb萧晨问道。

anbanbanbanbanbanbanbanb“你们肯定不同意，我又何必多说呢”

anbanbanbanbanbanbanbanb苏世铭笑笑。

anbanbanbanbanbanbanbanb“要是你们同意的话，我就更不必多说了你们年轻人有自己的想法，我们当长辈的，何必多管”

anbanbanbanbanbanbanbanb“要是全天下的长辈，都您这想法，可能也少了很多矛盾。”

anbanbanbanbanbanbanbanb萧晨看着苏世铭，说道。

anbanbanbanbanbanbanbanb“呵呵，这些都是小事情当父母的，可陪一程，陪不了一辈子，要学会尊重，学会放手。”

anbanbanbanbanbanbanbanb苏世铭说着，看向白夜。

anbanbanbanbanbanbanbanb“你父亲他们，就做得很好。”

anbanbanbanbanbanbanbanb“您知道了”

anbanbanbanbanbanbanbanb白夜一怔，随即反应过来。

anbanbanbanbanbanbanbanb“嗯，前天晚上他和我聊过这事儿，我很支持的。”

anbanbanbanbanbanbanbanb苏世铭点点头。

anbanbanbanbanbanbanbanb“他给你自由，你也不要让他失望才好。”

anbanbanbanbanbanbanbanb“一定不会的。”

anbanbanbanbanbanbanbanb白夜认真道。

anbanbanbanbanbanbanbanb“苏叔叔很看好你。”

anbanbanbanbanbanbanbanb苏世铭拍了拍白夜的肩膀，说道。

anbanbanbanbanbanbanbanb“谢谢苏叔叔。”

anbanbanbanbanbanbanbanb白夜激动，能得到苏世铭认可，让他颇有些受宠若惊。

anbanbanbanbanbanbanbanb“时间不早了，准备走吧。”

anbanbanbanbanbanbanbanb苏世铭看看腕表，说道。

anbanbanbanbanbanbanbanb“好。”

anbanbanbanbanbanbanbanb萧晨点头。

anbanbanbanbanbanbanbanb“小白，你们开自己的车跟着吧。”

anbanbanbanbanbanbanbanb“行。”

anbanbanbanbanbanbanbanb白夜答应一声。

anbanbanbanbanbanbanbanb“